Κρουαζιέρα και Greek summer

Στα δεκατρία μου είχα ερωτευτεί την Κρουαζιέρα του Βαγγέλη Γερμανού κι ας είχε πρωτοβγεί όταν ήμουν ακόμη αγέννητη. Εγώ την άκουγα ξανά και ξανά σε εκτέλεση Κότσιρα από εκείνο το διπλό CD με το μπλε-γκρι εξώφυλλο και το Γιάννη με καρέ μαλλί και μια κιθάρα στα χέρια.

Η ρίμμα "Μύκονο και Σαντορίνη, ααα ααα α, σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι" δεν με εντυπωσίαζε καθόλου κι ας ήταν το ατού του τραγουδιού, σύμφωνα με πολλούς που μόνο αυτή τη φράση είχαν απομνημονεύσει. Δεν με συγκίνησε ποτέ ο έρωτας τον πιγκουινών. Έφηβη τότε, δεν είχα καν ιδέα πώς ερωτεύονται οι άνθρωποι, δεν θα ασχολιόμουν και με τους πιγκουίνους. Εμένα μου είχε κάνει κλικ η εξής στροφή:

Γυμνοί θα κολυμπάμε στ’ ακρογιάλια

Τον ήλιο θ’ αντικρίζουμε ανφάς

Θα σ’ έχω σαν κινέζικη βεντάλια

και στο γραφείο δε θα ξαναπάς.

Μπορείς να μαντέψεις γιατί; Όχι, δεν είναι η εικόνα των γυμνών στην παραλία, που ίσως θα κέντριζε το ενδιαφέρον μια δεκατριάχρονης. Ποτέ δεν ήμουν σεμνότυφη. Το "ανφάς" λίγο με προβλημάτιζε, επειδή δεν ήξερα τι σημαίνει. Για κάποιο λόγο νόμιζα ότι ο Κότσιρας είχε σχέση με μια υποσιτισμένη κοπελίτσα, από αυτές που τρώνε μόνο σαλάτες παρόλο που είναι αδύνατες, γιατί φοβούνται μη χαλάσουν την καλλίγραμμη σιλουέτα τους. Έτσι της έλεγε ευγενικά, έλα να φάμε χωριάτικη, καλαμαράκια, σαγανάκι, μαρίδες, γαριδομακαρονάδα σε μια ταβέρνα κοντά στη θάλασσα, αντικρίζοντας τον ήλιο. Απόλυτα λογικό στα μάτια μου και στα αυτιά μου. Λίγα χρόνια αργότερα συνειδητοποίησα τι σημαίνει en face και ταυτόχρονα πόσο αφελής ήμουν. Αν και βαθιά μέσα μου, η εικόνα της ελληνικής ταβέρνας ακόμη συνοδευει αυτό το στίχο (και στην τελική μιλάμε για Greek summer). Επίσης, τι τρομερό έχουν οι κινέζικες βεντάλιες; Θα την προσέχει δηλαδή σα να είναι εύθραστη και πολύτιμη; (βλέπεις πόσο ωραία κολλούσε εδώ το υποσιτισμένο ανφας!). Σχεδόν όλες οι βεντάλιες που είχα ποτέ, κινέζικες και μη, έσπαγαν μετά από την πολλή χρήση κάτι αποπνυκτικά μεσημέρια.

Όπως και να 'χει, η παραπάνω στροφή δεν με γοήτευε ούτε για το γυμνό, ούτε για την έλλειψη φαγητού, ούτε για τα κινέζικα προϊόντα. Έλεγα και ξανάλεγα με πάθος τον τελευταίο στίχο, παραλλάσσοντάς τον λιγάκι για να ταιριάξει με τη δική μου εφηβική πραγματικότητα:

Και στο σχολείο δεν θα ξαναπάααααας

Πάντα ήμουν καλή μαθήτρια, αλλά κακά τα ψέματα, το ελληνικό σχολείο μπορεί να γίνει καταδυναστευτικό. Εγώ ονειρευόμουν παραλίες και καρπούζια, αντί για Μαθηματικά και Ιστορία, και ήθελα κάποιον να με σώσει από τη σχολική μιζέρια μου. Το γραφείο θα ερχόταν αργότερα στη ζωή μου.

Και ήρθε. Ακόμη τραγουδάω την Κρουαζιέρα, ειδικά όταν ζεσταίνει ο καιρός και πλησιάζει το καλοκαίρι. Τα συναισθήματα παραμένουν ίδια. Ο πρωτότυπος στίχος αντικατέστησε τις παραλλαγές μου και, δυστυχώς, δικαιώθηκε.

♪♫♬ https://www.youtube.com/watch?v=j5RUqZ3mD0Y ♪♫♬ 

Έχεις πρόβλημα

Αν η εικόνα της μαντήλας στην παρέλαση

σε σοκάρει περισσότερο από τις παρακάτω εικόνες 
(κι αυτές από παρέλαση φυσικά, τι δεν φαίνεται;),

τότε λυπάμαι, αλλά έχεις πρόβλημα.

[ If you are more shocked by the first picture rather than by the other three (which were also taken during a Greek parade), then I am sorry but you have a serious problem. ]

ΥΓ. Οι εικόνες προέρχονται από τα εξής sites:
http://www.iefimerida.gr/news/258391/mathitria-me-mantila-stin-parelasi-sto-syntagma-eikones
http://anekdota.duckdns.org/2013/att-0602/daskala1.jpg
http://cdn.altsantiri.gr/wp-content/uploads/2015/10/d6f0e643e89b69503bfc6f3d5b22175c1.jpg
http://www.xryshaygh.com/assets/images/news/1_(15).jpg

Όχι άλλα ανοικτά παράθυρα!

Χριστέ μου, δεν είμαι καλά! Έχω βαρεθεί να ανοίγω εκατό παράθυρα (στον υπολογιστή ντε, δεν είμαστε για πολυτελή σπίτια με εκατό δωμάτια), να τα κοιτάω σαν τη χαζή, να μη θυμάμαι γιατί άνοιξα τα μισά, να κλείνω κατά λάθος διάφορα που θυμόμουν γιατί τα άνοιξα και μετά να ξεχνάω και γιατί τα έκλεισα.
Είμαι μπροστά στη σατανική και συνάμα απαραίτητη οθόνη μου και λέω στο διπλανό μου "Ρε συ, όχι δεν είναι έτσι. Θα το γκουγκλάρω" (διόρθωση: στο μη Έλληνα διπλανό μου γιατί το πολυτελές σπίτι με τα εκατό δωμάτια που δεν έχω είναι στην Αγγλία "Oh man, it is not like what you are saying. I will google it"). Συν ένα παράθυρο ανοιχτό. Ναι οκ το άνοιξα. Ναι οκ το βλέπω. Τι είπαμε ότι θα γκουγκλάρω; Τι είπαμε ότι δεν είναι έτσι; Άπειρες φορές όμως! Ξεκινάω τη νέα καρτέλα, δείχνω αποφασισμένη, είμαι έτοιμη να αρπάξω το πληκτρολόγιο και... ντουμπ. Nothing. Κενό. Θέλω κάνα λεπτό να επανέλθω και να θυμήθω για ποιο λόγο το άνοιξα το έρημο το παράθυρο. Και υπάρχουν φορές που το θυμάμαι στο τέλος όλο περηφάνια, λες και ήταν κατόρθωμα, αλλά και φορές που η μνήμη μου ακολουθεί τα παραδείγματα χρυσόψαρου. Είτε θα ξανακλείσω ντροπιασμένη την άγραφτη καρτελίτσα μου, είτε θα θυμηθώ κάτι άλλο που ήθελα κάαααποτε να γκουγκλάρω και θα σκεφτώ ότι τώρα είναι η ευκαιρία να το κάνω, μιας και έχω έτοιμη τη μηχανή αναζήτησης μπροστά μου.
Έτσι, λοιπόν, ο σατανικός και συνάμα απαραίτητος browser μου γεμίζει ανοιχτές σελίδες κι η αδύναμη και συνάμα πολύτιμη μνήμη μου κενά. Και κάπως έτσι ξεκίνησε κι αυτό το ποστ. Για ένα google ξεκίνησα και κατέληξα εδώ. Τουλάχιστον το όνομα του blog αποδεικνύεται εύστοχο. Eye στην f(x)!
Και μιας και πρόσφατα ήταν ημέρα ποίησης, ας θυμηθώ και τον αγαπημένο μου Καβάφη.
"Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για  νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει."
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

ΥΓ. Εννοείται πως τρίζουν τα κόκκαλα του Καβάφη, μιας και επουδενί ο άνθρωπος δεν μίλησε για windows και computers. Τόσα χρόνια μετά και η λέξη "παράθυρα" αποκτά άλλο νόημα...!

Καλές αρχές!

Πόσα εύκολα αρχίζουμε πράγματα με όρεξη και πόσο εύκολα τα παρατάμε. Αυτός θα μπορούσε να είναι τίτλος διδακτορικού, blog, δίαιτας, συνδρομής γυμναστηρίου και άλλων πολλών που σε μια στιγμή υπέρμετρης αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε. Και εντάξει η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, αλλά αυτό το παν είναι πολύ ασαφές. Γιατί πού ξέρω εγώ αν αναφέρεται στην αρχή που ξεκίνησα ή στην αρχή που παράτησα. Και οι δύο αρχές είναι!
Δεν έχω βρει τι ακριβώς φταίει. Ίσως εμείς που πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα με τρομερή επιτυχία. Ίσως εμείς πάλι που πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι και αδίκως νομίσαμε ότι μπορούσαμε. Ίσως οι καιροί που μας έκαναν να πιστεύουμε. Ίσως οι καιροί πάλι που μας απογοήτευσαν.
Κι η λύση; Δεν την έχω. Προς θεού πάντως να μη σταματήσουμε να ξεκινάμε πράγματα. Γενικά είμαι αυτής της άποψης. Τι κι αν δεν τα τελειώσουμε ποτέ; Κάπου εκεί, ανάμεσα στην αρχή και το τέλος ή ανάμεσα στην αρχή και τη μέση, μαθαίνουμε περισσότερα για εμάς. Τι ψάχνουμε, πόσα αντέχουμε, πώς σκεφτόμαστε. Οπότε κι αν δεν φτάσουμε ποτέ σε εκείνη τη ρημάδα τη γραμμή τερματισμού, έχουμε διασχίσει μια κάποια απόσταση. Κάποια στιγμή, πού θα πάει, θα τερματίσουμε. Κι αν όχι, θα βρούμε άλλους αγώνες να ξεκινήσουμε, άλλους αγώνες να μας κρατάνε απασχολημένους.
Θα αντισταθώ και δεν θα επικαλεσθώ τον Καβάφη και το μακρύ του δρόμο για την Ιθάκη, έχει γίνει πια mainstream. Το Πρώτο Σκαλί όμως τα λέει όλα. "Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα".

ΥΓ. Για τα καρότα και τα αγγούρια που έχουν δύο τέλη και τη φίλη μου την Ελένη που και εκείνη έχει πολλά (τέλη κυκλοφορίας, καρότα και αγγούρια).

What do you want for Christmas?

https://vimeo.com/8343670

Και σε συνέχεια του προηγούμενου ποστ, αν με ρωτούσες πριν χρόνια τι θέλω για τα Χριστούγεννα, δεν θα το σκεφτόμουν λεπτό. Γιατί πολύ απλά δεν θα ήξερα τι να πρωτοαπαντήσω. Θα ήθελα σίγουρα εκείνη την κούκλα μπάρμπι με τα κόκκινα γοβάκια. Ή το κασετόφωνο που ηχογραφεί τη δική σου φωνή. Ή εκείνη τη ροζ ηλεκτρονική ατζέντα που σχεδιάζει τα πρόσωπα των φίλων σου δίπλα από το τηλέφωνό τους. Ίσως το τελευταίο βιβλίο της Κίρας Σίνου, εκείνο με τις περιπέτειες του μυστικού πύργου. Ή τη βιντεοκασέτα της Ωραίας Κοιμωμένης του Ντίσνεϋ! Ένα δαχτυλίδι από αυτά που αλλάζουν χρώμα ανάλογα με τη διάθεσή σου? Α, μα φυσικά, την κουζίνα από το σπίτι των playmobile!

Αν με ρωτήσεις τώρα; Χμμμ... Να βρω τι λαχταρώ να κάνω στη ζωή μου και να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο. Α, και φυσικά, να συναντήσω αυτούς που θα θέλω να είναι δίπλα μου να με βλέπουν να κάνω αυτό που λαχταρώ και να με συντροφεύουν στα ταξίδια μου. Κάποιους τους έχω ήδη συναντήσει, αυτούς να τους κρατήσω, να μη μου φύγουν παρακαλώ. Ή αν έχουν ήδη φύγει, να είναι προσωρινό και να συναντηθούμε ξανά κάπου, κάπως, κάποτε.

Ε, μετά αν κάτσω και το καλοσκεφτώ, θα βρω ένα κάρο πράγματα που θέλω. Τα κλασικά υγεία πάνω από όλα, αγάπη, ευτυχία, λεφτά, επιτυχίες και ένα σωρό άλλα. Ένα πιο εντυπωσιακό αμάξι, ένα πιο μεγάλο σπίτι, έναν πιο γρήγορο υπολογιστή, ένα πιο καλλίγραμμο σώμα, έναν πιο τρελό έρωτα κλπ. κλπ. κλπ. Είμαστε άπληστα πλάσματα εμείς οι ενήλικες. Γιατί πολλές φορές έχουμε κάτι από όλα αυτά, αλλά πάντα ζητάμε ένα "πιο". Αυτό το "πιο", αυτή η τόση δα λεξούλα, είναι ικανή για μεγάλες αναταράξεις, είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο. Αυτό το "πιο" που προσπαθεί να ισορροπήσει φιλοδοξίες και απληστία...

Κάποτε τα Χριστούγεννα, οι σοκολάτες και οι πριγκίπισσες...

Και κάπου εκεί ανάμεσα σε χαρτιά και βιβλία, μπροστά από τη μόνιμα αναμμένη οθόνη ενός λαπτοπ, σε ένα μικρό δωμάτιο μακριά από τους δικούς μου, αναρωτιέμαι πού πήγε εκείνο το παιδί που έτρωγε συνέχεια λίλα πάουζε και κουκουρούκου, προσπαθούσε να σώσει την πριγκίπισσα Toadstool και έκανε μπάνιο παρέα με μπουγελόφατσες. Που ξυπνούσε τα σαββατιάτικα πρωινά για να φάει μπισκότα με ζεστή σοκολάτα και να δει Disney club με την Καρολίνα και το Λυκούργο. Που έκανε το βρικόλακα τρώγοντας δρακουλίνια και που διάβαζε μανιωδώς Άλκη Ζέη και Ζωρζ Σαρή.
Δεν είναι κρίμα που έμαθε ότι οι σοκολάτες και τα δρακουλίνια παχαίνουν, οι πριγκίπισσες δεν χρειάζονται τη βοήθειά του, το Disney club και οι μπουγελόφατσες δεν υπάρχουν πια και η Ζωρζ Σαρή έφυγε πριν δύο χρόνια; Δεν είναι κρίμα που εκείνο το παιδί μεγάλωσε και το τότε του φαίνεται πολύ μακρινό;
Κάθε Χριστούγεννα αναπολώ τον εαυτό μου όπως ήταν 15 χρόνια πριν, τους γύρω μου όπως ήταν όλοι δεμένοι και τη χώρα μου όπως ήταν πιο χαρούμενη... Και έτσι ακόμη κι αν τα αγαπώ τα Χριστούγεννα, αυτή η γιορτινή ατμόσφαιρα, που άκαρδα με γυρίζει 15 χρόνια πίσω και που ακόμη πιο άκαρδα με οδηγεί σε αναπόφευκτες συγκρίσεις, πάντα με μελαγχολεί.
Να μην ξεχνάτε τα παιδικά σας Χριστούγεννα κι ας έχετε μεγαλώσει. Το χρωστάτε στον παλιό σας εαυτό, σε εκείνο το παιδί που τα περίμενε με λαχτάρα και πίστευε σε κάστρα, πριγκίπισσες και Άγιους Βασίληδες...

Και μη χειρότερα

Όταν λες ότι κάτι δεν μπορεί να πάει περισσότερο στραβά είναι σα να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Γιατί σίγουρα μπορεί.

Σενάριο 1
Κακό: Φοιτητής στην Ελλάδα
Χείρον: Φοιτητής του ΕΚΠΑ στην Ελλάδα
Χείριστον: Φοιτητής της νομικής του ΕΚΠΑ στην Ελλάδα
Γάμησέ τα: Φοιτητής του πολιτικού της νομικής του ΕΚΠΑ στην Ελλάδα


Σενάριο 2
Κακό: Καπνιστής στην Ελλάδα
Χείρον: Μη καπνιστής στην Ελλάδα
Χείριστον: Μη καπνιστής σε μπαράκι στην Ελλάδα
Γάμησέ τα: Μη καπνιστής στο "Jazz in Jazz" στην Αθήνα


Σενάριο 3
Κακό: Ερωτευμένο ζευγαράκι στο μετρό
Χείρον: Ερωτευμένο ζευγαράκι στη θέση του μετρό δίπλα σου
Χείριστον: Γριά θεούσα στην απέναντι θέση τη δική σου και κατ' επέκταση του ερωτευμένου ζευγαρακίου
Γάμησέ τα: Γριά θεούσα στην απέναντι θέση τη δική σου και κατ' επέκταση του ερωτευμένου ζευγαρακίου να σου πιάνει την κουβέντα για το πού βαδίζει η σημερινή νεολαία, όταν στα νιάτα της ήταν έγκλημα να την αγγίξει κάποιος στο χέρι


Σενάριο 4
Κακό: Αναμονή σε ουρά
Χείρον: Αναμονή σε ουρά στον ΟΑΕΔ
Χείριστον: Αναμονή σε ουρά στον ΟΑΕΔ στη μία το μεσημέρι
Γάμησέ τα: Τσάμπα η αναμονή στην ουρά του ΟΑΕΔ, γιατί κλείνει πριν ακριβώς έρθει η σειρά σου


Σενάριο 5
Κακό: Αναμονή στη στάση του λεωφορείου
Χείρον: Αναμονή στη στάση του λεωφορείου που δεν έχει παγκάκι
Χείριστον: Αναμονή στη στάση του λεωφορείου-φάντασμα-που-περνάει-κάθε-φορά-που-ο-Λεονάρντο-Ντι-Κάπριο-βραβεύεται-με-όσκαρ που δεν έχει παγκάκι
Γάμησέ τα: Ο γέρος που περιμένει άλλο λεωφορείο-όχι-και-τόσο-φάντασμα-που-περνάει-με-τη-συχνότητα-των-όσκαρ-της-Μέριλ-Στριπ να σου λέει ότι τώρα πριν λίγο πέρασε το δικό σου λεωφορείο-φάντασμα-όσκαρ-Ντι-Κάπριο.


Σενάριο 6
Κακό: Παρκάρισμα στο κέντρο.
Χείρον: Παρκάρισμα στο κέντρο το πρωί.
Χείριστον: Παρκάρισμα στο κέντρο πρωί ημέρας απεργιών.
Γάμησέ τα: Παρκάρισμα στο κέντρο πρωί 24ωρης απεργίας όλων των ΜΜΜ.


Σενάριο 7
Κακό: Χρυσή Αυγή.
Χείρον: Ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής.
Χείριστον: Ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής.
Γάμησέ τα: Ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής.


Σενάριο 8
Κακό: Εσύ εδώ, εκείνος επαρχία.
Χείρον: Εσύ επαρχία, εκείνος εδώ.
Χείριστον: Εσύ Ελλάδα, εκείνος Αγγλία.
Γάμησέ τα: Εσύ Ευρώπη, εκείνος Αμερική.


Σενάριο 9
Κακό: Φωτογραφίες αργόσχολων φίλων στο fb, όταν εσύ έχεις άπειρη δουλειά
Χείρον: Φωτογραφίες παραλίας στο fb, όταν εσύ έχεις άπειρη δουλειά
Χείριστον: Φωτογραφίες παραλίας με ποτά στο fb, όταν εσύ έχεις άπειρη δουλειά
Γάμησέ τα: Φωτογραφίες παραλίας μόνο με πόδια και ποτά στο fb, όταν εσύ έχεις άπειρη δουλειά


Σενάριο 10
Κακό: Να κολλάει το ίντερνετ
Χείρον: Να πέφτει το ίντερνετ
Χείριστον: Να μην "ξανασηκώνεται" με τίποτα το ίντερνετ
Γάμησέ τα: Να κάνει διακοπή ρεύματος η ΔΕΗ


Σενάριο 11
Κακό: Ζέστη 40 βαθμών
Χείρον: Ζέστη 40 βαθμών στο κέντρο
Χείριστον: Ζέστη 40 βαθμών σε δημόσια υπηρεσία χωρίς air-condition στο κέντρο
Γάμησέ τα: Ζέστη 40 βαθμών σε γεμάτη κόσμο δημόσια υπηρεσία χωρίς air-condition στο κέντρο


Σενάριο 12
Κακό: Χαθήκαμε ρε συ.
Χείρον: Χάθηκες ρε συ.
Χείριστον: Ναι βρε, χάθηκα, ξέρεις τώρα οι δουλειές. Σε πήρα όμως, γιατί θα ήθελα μια χάρη...
Γάμησέ τα: Και σε ξαναπαίρνω μετά από έξι μήνες, για να σε ρωτήσω αν θα μπορούσες να...


Σενάριο 13
Κακό: Η καινούργια σειρά του Mega με τη Σκιάδη που ήταν πριγκίπισσα.
Χείρον: Η διαφήμιση για την καινούργια σειρά του Mega με τη Σκιάδη που ήταν πριγκίπισσα.
Χείριστον: Οι 83 φορές προβολής της διαφήμισης της καινούργιας σειράς του Mega με τη Σκιάδη που ήταν πριγκίπισσα.
Γάμησέ τα: Όλες οι διαφημίσεις του Mega πια που ξεκινούν με τη διαφήμιση της καινούργιας σειράς του Mega με τη Σκιάδη-πριγκίπισσα.
Ακόμη πιο γάμησέ τα: Η Σκιάδη πριγκίπισσα??!