Έχεις πρόβλημα

Αν η εικόνα της μαντήλας στην παρέλαση

σε σοκάρει περισσότερο από τις παρακάτω εικόνες 
(κι αυτές από παρέλαση φυσικά, τι δεν φαίνεται;),

τότε λυπάμαι, αλλά έχεις πρόβλημα.

[ If you are more shocked by the first picture rather than by the other three (which were also taken during a Greek parade), then I am sorry but you have a serious problem. ]

ΥΓ. Οι εικόνες προέρχονται από τα εξής sites:
http://www.iefimerida.gr/news/258391/mathitria-me-mantila-stin-parelasi-sto-syntagma-eikones
http://anekdota.duckdns.org/2013/att-0602/daskala1.jpg
http://cdn.altsantiri.gr/wp-content/uploads/2015/10/d6f0e643e89b69503bfc6f3d5b22175c1.jpg
http://www.xryshaygh.com/assets/images/news/1_(15).jpg

Όχι άλλα ανοικτά παράθυρα!

Χριστέ μου, δεν είμαι καλά! Έχω βαρεθεί να ανοίγω εκατό παράθυρα (στον υπολογιστή ντε, δεν είμαστε για πολυτελή σπίτια με εκατό δωμάτια), να τα κοιτάω σαν τη χαζή, να μη θυμάμαι γιατί άνοιξα τα μισά, να κλείνω κατά λάθος διάφορα που θυμόμουν γιατί τα άνοιξα και μετά να ξεχνάω και γιατί τα έκλεισα.
Είμαι μπροστά στη σατανική και συνάμα απαραίτητη οθόνη μου και λέω στο διπλανό μου "Ρε συ, όχι δεν είναι έτσι. Θα το γκουγκλάρω" (διόρθωση: στο μη Έλληνα διπλανό μου γιατί το πολυτελές σπίτι με τα εκατό δωμάτια που δεν έχω είναι στην Αγγλία "Oh man, it is not like what you are saying. I will google it"). Συν ένα παράθυρο ανοιχτό. Ναι οκ το άνοιξα. Ναι οκ το βλέπω. Τι είπαμε ότι θα γκουγκλάρω; Τι είπαμε ότι δεν είναι έτσι; Άπειρες φορές όμως! Ξεκινάω τη νέα καρτέλα, δείχνω αποφασισμένη, είμαι έτοιμη να αρπάξω το πληκτρολόγιο και... ντουμπ. Nothing. Κενό. Θέλω κάνα λεπτό να επανέλθω και να θυμήθω για ποιο λόγο το άνοιξα το έρημο το παράθυρο. Και υπάρχουν φορές που το θυμάμαι στο τέλος όλο περηφάνια, λες και ήταν κατόρθωμα, αλλά και φορές που η μνήμη μου ακολουθεί τα παραδείγματα χρυσόψαρου. Είτε θα ξανακλείσω ντροπιασμένη την άγραφτη καρτελίτσα μου, είτε θα θυμηθώ κάτι άλλο που ήθελα κάαααποτε να γκουγκλάρω και θα σκεφτώ ότι τώρα είναι η ευκαιρία να το κάνω, μιας και έχω έτοιμη τη μηχανή αναζήτησης μπροστά μου.
Έτσι, λοιπόν, ο σατανικός και συνάμα απαραίτητος browser μου γεμίζει ανοιχτές σελίδες κι η αδύναμη και συνάμα πολύτιμη μνήμη μου κενά. Και κάπως έτσι ξεκίνησε κι αυτό το ποστ. Για ένα google ξεκίνησα και κατέληξα εδώ. Τουλάχιστον το όνομα του blog αποδεικνύεται εύστοχο. Eye στην f(x)!
Και μιας και πρόσφατα ήταν ημέρα ποίησης, ας θυμηθώ και τον αγαπημένο μου Καβάφη.
"Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για  νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει."
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

ΥΓ. Εννοείται πως τρίζουν τα κόκκαλα του Καβάφη, μιας και επουδενί ο άνθρωπος δεν μίλησε για windows και computers. Τόσα χρόνια μετά και η λέξη "παράθυρα" αποκτά άλλο νόημα...!

Καλές αρχές!

Πόσα εύκολα αρχίζουμε πράγματα με όρεξη και πόσο εύκολα τα παρατάμε. Αυτός θα μπορούσε να είναι τίτλος διδακτορικού, blog, δίαιτας, συνδρομής γυμναστηρίου και άλλων πολλών που σε μια στιγμή υπέρμετρης αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε. Και εντάξει η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, αλλά αυτό το παν είναι πολύ ασαφές. Γιατί πού ξέρω εγώ αν αναφέρεται στην αρχή που ξεκίνησα ή στην αρχή που παράτησα. Και οι δύο αρχές είναι!
Δεν έχω βρει τι ακριβώς φταίει. Ίσως εμείς που πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα με τρομερή επιτυχία. Ίσως εμείς πάλι που πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι και αδίκως νομίσαμε ότι μπορούσαμε. Ίσως οι καιροί που μας έκαναν να πιστεύουμε. Ίσως οι καιροί πάλι που μας απογοήτευσαν.
Κι η λύση; Δεν την έχω. Προς θεού πάντως να μη σταματήσουμε να ξεκινάμε πράγματα. Γενικά είμαι αυτής της άποψης. Τι κι αν δεν τα τελειώσουμε ποτέ; Κάπου εκεί, ανάμεσα στην αρχή και το τέλος ή ανάμεσα στην αρχή και τη μέση, μαθαίνουμε περισσότερα για εμάς. Τι ψάχνουμε, πόσα αντέχουμε, πώς σκεφτόμαστε. Οπότε κι αν δεν φτάσουμε ποτέ σε εκείνη τη ρημάδα τη γραμμή τερματισμού, έχουμε διασχίσει μια κάποια απόσταση. Κάποια στιγμή, πού θα πάει, θα τερματίσουμε. Κι αν όχι, θα βρούμε άλλους αγώνες να ξεκινήσουμε, άλλους αγώνες να μας κρατάνε απασχολημένους.
Θα αντισταθώ και δεν θα επικαλεσθώ τον Καβάφη και το μακρύ του δρόμο για την Ιθάκη, έχει γίνει πια mainstream. Το Πρώτο Σκαλί όμως τα λέει όλα. "Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα".

ΥΓ. Για τα καρότα και τα αγγούρια που έχουν δύο τέλη και τη φίλη μου την Ελένη που και εκείνη έχει πολλά (τέλη κυκλοφορίας, καρότα και αγγούρια).