Κάποτε τα Χριστούγεννα, οι σοκολάτες και οι πριγκίπισσες...

Και κάπου εκεί ανάμεσα σε χαρτιά και βιβλία, μπροστά από τη μόνιμα αναμμένη οθόνη ενός λαπτοπ, σε ένα μικρό δωμάτιο μακριά από τους δικούς μου, αναρωτιέμαι πού πήγε εκείνο το παιδί που έτρωγε συνέχεια λίλα πάουζε και κουκουρούκου, προσπαθούσε να σώσει την πριγκίπισσα Toadstool και έκανε μπάνιο παρέα με μπουγελόφατσες. Που ξυπνούσε τα σαββατιάτικα πρωινά για να φάει μπισκότα με ζεστή σοκολάτα και να δει Disney club με την Καρολίνα και το Λυκούργο. Που έκανε το βρικόλακα τρώγοντας δρακουλίνια και που διάβαζε μανιωδώς Άλκη Ζέη και Ζωρζ Σαρή.
Δεν είναι κρίμα που έμαθε ότι οι σοκολάτες και τα δρακουλίνια παχαίνουν, οι πριγκίπισσες δεν χρειάζονται τη βοήθειά του, το Disney club και οι μπουγελόφατσες δεν υπάρχουν πια και η Ζωρζ Σαρή έφυγε πριν δύο χρόνια; Δεν είναι κρίμα που εκείνο το παιδί μεγάλωσε και το τότε του φαίνεται πολύ μακρινό;
Κάθε Χριστούγεννα αναπολώ τον εαυτό μου όπως ήταν 15 χρόνια πριν, τους γύρω μου όπως ήταν όλοι δεμένοι και τη χώρα μου όπως ήταν πιο χαρούμενη... Και έτσι ακόμη κι αν τα αγαπώ τα Χριστούγεννα, αυτή η γιορτινή ατμόσφαιρα, που άκαρδα με γυρίζει 15 χρόνια πίσω και που ακόμη πιο άκαρδα με οδηγεί σε αναπόφευκτες συγκρίσεις, πάντα με μελαγχολεί.
Να μην ξεχνάτε τα παιδικά σας Χριστούγεννα κι ας έχετε μεγαλώσει. Το χρωστάτε στον παλιό σας εαυτό, σε εκείνο το παιδί που τα περίμενε με λαχτάρα και πίστευε σε κάστρα, πριγκίπισσες και Άγιους Βασίληδες...