Ξέρεις τι μ' αρέσει πιο πολύ στους Άγγλους;
Όχι που φτιάχνει λίγο ο καιρός και τα πετάνε όλα έξω (και τον χειμώνα το κάνουν
αυτό μέσα στο ψοφόκρυο, άξιο απορίας πώς), ούτε που με 20 βαθμούς ξεχύνονται στα
πάρκα για ηλιοθεραπείες.
Μου αρέσει που... έχουν πάρκα!
Παντού. Ή έστω σχεδόν παντού. Πάρκα που δεν τα "χρειάζονται", γιατί ο
αγγλικός καιρός δεν είναι για πολλές εξορμήσεις στη φύση. Πάρκα που δεν τα
"χρειάζονται", αλλά τα φροντίζουν. Πάρκα που δεν "τα χρειάζονται",
αλλά τα σέβονται. Πάρκα που δεν τα "χρειάζονται", αλλά ομορφαίνουν
την πόλη τους.
Και όταν σκάσει μύτη ο ήλιος, τα πάρκα αυτά
τους δικαιώνουν. Κάποιοι καβαλούν το ποδήλατό τους. Άλλοι τρέχουν για
γυμναστική. Άλλοι πάλι παίρνουν παραμάσχαλα το βιβλίο τους και ξαπλώνουν στα
γρασίδια. Τα ζευγαράκια αγκαλιάζονται κάτω από τα δέντρα ή κάθονται κοντά κοντά
σε ένα από τα παγκάκια. Και εκεί τριγύρω πάντα θα υπάρχει και ένας παγωτατζής,
διότι ένα παγωτό στο πάρκο, χωνάκι σοκολάτα - βανίλια, επιβάλλεται. Μου
αρέσουν και οι φράουλες, που τις βάζουν μέσα σε χάρτινα χωνιά ή σε πλαστικά ποτήρια και τις πουλάνε
σαν τα δικά μας τα χειμωνιάτικα κάστανα. Και πόσες παρέες στα πάρκα για πικνίκ;
Ειδικά τις Κυριακές. Οι ηλιόλουστες Κυριακές, αυτές οι ελάχιστες αγγλικές
ηλιόλουστες Κυριακές, είναι παράδεισος. Μπορεί και να ισοφαρίζουν τις δεκάδες
βροχερές Δευτέρες και τις ακόμη πιο πολλές μουντές Τετάρτες.
Κάθε Έλληνας όμως που σέβεται
τον εαυτό του φυσικά και θα διαφωνήσει. Γιατί τι είναι ο δικός τους ασθενικός
ήλιος μπροστά στο δικό μας τον θεόλαμπρο, που είναι πιστός στο ραντεβού του
τουλάχιστον 8 μήνες το χρόνο; Τι είναι τα δικά τους ξενέρωτα πράσινα μπροστά
στα δικά μας καταγάλανα μπλε; Τι είναι οι δικές τους εισαγόμενες φράουλες
μπροστά στις ελληνικές, δικής μας παραγωγής, κατακόκκινες φράουλες;
Κι εγώ τότε, όχι επειδή αγαπώ
περισσότερο την Αγγλία, αλλά επειδή στεναχωριέμαι για την πατρίδα μου, θα του
πω ότι οι Έλληνες τον ηλιόλουστο καιρό τον χαιρόμαστε σε κάτι ελεεινές
καφετέριες, που πουλάνε πανάκριβα έναν καφέ κι ένα τοστ. Που νομίζουν ότι το
πεζοδρόμιο τους ανήκει και καταλαμβάνουν κάθε σπιθαμή του με τα τραπεζάκια
τους. Που όλοι οι θαμώνες είναι με ένα τσιγάρο στο στόμα και φυσούν τον καπνό
πάνω σου. Κι αν ζεις στην Αθήνα και δεν τα θες όλα αυτά, αλλά ζητάς μια απλή
βόλτα στο πάρκο, λυπάμαι, ατύχησες. Πάρε το μετρό και τρέχα είτε στο βασιλικό
κήπο, είτε στον Ευαγγελισμό ή άντε και σε κάνα άλσος Βεΐκου. Την ημέρα μόνο.
Γιατί τη νύχτα τα ελληνικά πάρκα είναι απαγορευτικά.
Ο Έλληνας όμως που σέβεται τον εαυτό του
θα μου υπενθυμίσει τις παραλίες και τα νησιά για τα οποία τόσο υπερηφανευόμαστε
ως λαός. Κι εγώ τότε θα θυμηθώ τα σκουπίδια και τις γόπες στην άμμο, την
εκμετάλλευση της ομπρέλας και της ξαπλώστρας και τις καντίνες με την καγκούρικη
μουσική που χαλάνε την ομορφιά του τοπίου.
Σίγουρα ο Έλληνας που σέβεται τον εαυτό
του με έχει ήδη μισήσει. Γι' αυτό δεν θα πω τίποτα για τις κατακόκκινες φράουλες.
Ακόμη κι αυτός θυμάται τις συνθήκες παραγωγής τους...
Την αγαπώ την Ελλάδα. Ακόμη και το
καυσαέριο της Αθήνας, τους βρώμικους δρόμους και τις ασφυκτικά γεμάτες
παραλίες. Αλλά δεν είναι κρίμα να κοροϊδεύουμε τους ξένους που εκτιμούν τα πιο
απλά -για εμάς- πράγματα, επειδή είναι προς εξαφάνιση στη χώρα τους, ενώ εμείς
που τα έχουμε σε αφθονία είτε να τα αγνοούμε, είτε λίγο λίγο να τα καταστρέφουμε;
