Και σε συνέχεια του προηγούμενου ποστ, αν με ρωτούσες πριν χρόνια τι θέλω για τα Χριστούγεννα, δεν θα το σκεφτόμουν λεπτό. Γιατί πολύ απλά δεν θα ήξερα τι να πρωτοαπαντήσω. Θα ήθελα σίγουρα εκείνη την κούκλα μπάρμπι με τα κόκκινα γοβάκια. Ή το κασετόφωνο που ηχογραφεί τη δική σου φωνή. Ή εκείνη τη ροζ ηλεκτρονική ατζέντα που σχεδιάζει τα πρόσωπα των φίλων σου δίπλα από το τηλέφωνό τους. Ίσως το τελευταίο βιβλίο της Κίρας Σίνου, εκείνο με τις περιπέτειες του μυστικού πύργου. Ή τη βιντεοκασέτα της Ωραίας Κοιμωμένης του Ντίσνεϋ! Ένα δαχτυλίδι από αυτά που αλλάζουν χρώμα ανάλογα με τη διάθεσή σου? Α, μα φυσικά, την κουζίνα από το σπίτι των playmobile!
Αν με ρωτήσεις τώρα; Χμμμ... Να βρω τι λαχταρώ να κάνω στη ζωή μου και να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο. Α, και φυσικά, να συναντήσω αυτούς που θα θέλω να είναι δίπλα μου να με βλέπουν να κάνω αυτό που λαχταρώ και να με συντροφεύουν στα ταξίδια μου. Κάποιους τους έχω ήδη συναντήσει, αυτούς να τους κρατήσω, να μη μου φύγουν παρακαλώ. Ή αν έχουν ήδη φύγει, να είναι προσωρινό και να συναντηθούμε ξανά κάπου, κάπως, κάποτε.
Ε, μετά αν κάτσω και το καλοσκεφτώ, θα βρω ένα κάρο πράγματα που θέλω. Τα κλασικά υγεία πάνω από όλα, αγάπη, ευτυχία, λεφτά, επιτυχίες και ένα σωρό άλλα. Ένα πιο εντυπωσιακό αμάξι, ένα πιο μεγάλο σπίτι, έναν πιο γρήγορο υπολογιστή, ένα πιο καλλίγραμμο σώμα, έναν πιο τρελό έρωτα κλπ. κλπ. κλπ. Είμαστε άπληστα πλάσματα εμείς οι ενήλικες. Γιατί πολλές φορές έχουμε κάτι από όλα αυτά, αλλά πάντα ζητάμε ένα "πιο". Αυτό το "πιο", αυτή η τόση δα λεξούλα, είναι ικανή για μεγάλες αναταράξεις, είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο. Αυτό το "πιο" που προσπαθεί να ισορροπήσει φιλοδοξίες και απληστία...
