Στα δεκατρία μου είχα ερωτευτεί την Κρουαζιέρα του Βαγγέλη Γερμανού κι ας είχε πρωτοβγεί όταν ήμουν ακόμη αγέννητη. Εγώ την άκουγα ξανά και ξανά σε εκτέλεση Κότσιρα από εκείνο το διπλό CD με το μπλε-γκρι εξώφυλλο και το Γιάννη με καρέ μαλλί και μια κιθάρα στα χέρια.
Η ρίμμα "Μύκονο και Σαντορίνη, ααα ααα α, σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι" δεν με εντυπωσίαζε καθόλου κι ας ήταν το ατού του τραγουδιού, σύμφωνα με πολλούς που μόνο αυτή τη φράση είχαν απομνημονεύσει. Δεν με συγκίνησε ποτέ ο έρωτας τον πιγκουινών. Έφηβη τότε, δεν είχα καν ιδέα πώς ερωτεύονται οι άνθρωποι, δεν θα ασχολιόμουν και με τους πιγκουίνους. Εμένα μου είχε κάνει κλικ η εξής στροφή:
Γυμνοί θα κολυμπάμε στ’ ακρογιάλια
Τον ήλιο θ’ αντικρίζουμε ανφάς
Θα σ’ έχω σαν κινέζικη βεντάλια
και στο γραφείο δε θα ξαναπάς.
Μπορείς να μαντέψεις γιατί; Όχι, δεν είναι η εικόνα των γυμνών στην παραλία, που ίσως θα κέντριζε το ενδιαφέρον μια δεκατριάχρονης. Ποτέ δεν ήμουν σεμνότυφη. Το "ανφάς" λίγο με προβλημάτιζε, επειδή δεν ήξερα τι σημαίνει. Για κάποιο λόγο νόμιζα ότι ο Κότσιρας είχε σχέση με μια υποσιτισμένη κοπελίτσα, από αυτές που τρώνε μόνο σαλάτες παρόλο που είναι αδύνατες, γιατί φοβούνται μη χαλάσουν την καλλίγραμμη σιλουέτα τους. Έτσι της έλεγε ευγενικά, έλα να φάμε χωριάτικη, καλαμαράκια, σαγανάκι, μαρίδες, γαριδομακαρονάδα σε μια ταβέρνα κοντά στη θάλασσα, αντικρίζοντας τον ήλιο. Απόλυτα λογικό στα μάτια μου και στα αυτιά μου. Λίγα χρόνια αργότερα συνειδητοποίησα τι σημαίνει en face και ταυτόχρονα πόσο αφελής ήμουν. Αν και βαθιά μέσα μου, η εικόνα της ελληνικής ταβέρνας ακόμη συνοδευει αυτό το στίχο (και στην τελική μιλάμε για Greek summer). Επίσης, τι τρομερό έχουν οι κινέζικες βεντάλιες; Θα την προσέχει δηλαδή σα να είναι εύθραστη και πολύτιμη; (βλέπεις πόσο ωραία κολλούσε εδώ το υποσιτισμένο ανφας!). Σχεδόν όλες οι βεντάλιες που είχα ποτέ, κινέζικες και μη, έσπαγαν μετά από την πολλή χρήση κάτι αποπνυκτικά μεσημέρια.
Όπως και να 'χει, η παραπάνω στροφή δεν με γοήτευε ούτε για το γυμνό, ούτε για την έλλειψη φαγητού, ούτε για τα κινέζικα προϊόντα. Έλεγα και ξανάλεγα με πάθος τον τελευταίο στίχο, παραλλάσσοντάς τον λιγάκι για να ταιριάξει με τη δική μου εφηβική πραγματικότητα:
Πάντα ήμουν καλή μαθήτρια, αλλά κακά τα ψέματα, το ελληνικό σχολείο μπορεί να γίνει καταδυναστευτικό. Εγώ ονειρευόμουν παραλίες και καρπούζια, αντί για Μαθηματικά και Ιστορία, και ήθελα κάποιον να με σώσει από τη σχολική μιζέρια μου. Το γραφείο θα ερχόταν αργότερα στη ζωή μου.
Και ήρθε. Ακόμη τραγουδάω την Κρουαζιέρα, ειδικά όταν ζεσταίνει ο καιρός και πλησιάζει το καλοκαίρι. Τα συναισθήματα παραμένουν ίδια. Ο πρωτότυπος στίχος αντικατέστησε τις παραλλαγές μου και, δυστυχώς, δικαιώθηκε.
Όπως και να 'χει, η παραπάνω στροφή δεν με γοήτευε ούτε για το γυμνό, ούτε για την έλλειψη φαγητού, ούτε για τα κινέζικα προϊόντα. Έλεγα και ξανάλεγα με πάθος τον τελευταίο στίχο, παραλλάσσοντάς τον λιγάκι για να ταιριάξει με τη δική μου εφηβική πραγματικότητα:
Και στο σχολείο δεν θα ξαναπάααααας
Και ήρθε. Ακόμη τραγουδάω την Κρουαζιέρα, ειδικά όταν ζεσταίνει ο καιρός και πλησιάζει το καλοκαίρι. Τα συναισθήματα παραμένουν ίδια. Ο πρωτότυπος στίχος αντικατέστησε τις παραλλαγές μου και, δυστυχώς, δικαιώθηκε.
